Wyłączna strefa ekonomiczna, rozciąga się poza morzem terytorialnym. Państwo nadbrzeżne posiada w niej suwerenne prawo eksploatacji zasobów żywieniowych, mineralnych, wód morskich, dna morskiego i jego podziemia.
Polska strefa ekonomiczna
Polska ustanowiła w 1991 roku wyłączną strefę ekonomiczna, która zastąpiła strefę wyłącznego rybołówstwa i szelf kontynentalny. Strefa ekonomiczna nie może przekraczać 200 mil morskich (1 mila morska, średnia długość 1’ łuku południka = 1853,2 m).
Do polskiego wybrzeża Bałtyku przylega nasze morze terytorialne szerokości 12 mil morskich (około 22,2 km) oraz znacznie szersza, wyłączna strefa ekonomiczna, obejmująca wody, dno morza i znajdujące się pod nim wnętrze Ziemi. Granice tej strefy określają umowy międzynarodowe, zawarte z byłym ZSRR (obecnie Rosja), ze Szwecją i z byłą NRD (obecnie Niemcami). Jej obszar wynosi 22 634 km2.
Dotychczasowe wyniki badań zasobów naturalnych w obrębie rozpatrywanej strefy są obiecujące. Występuje tu wiele surowców, które mogą być wykorzystywane w przemyśle i budownictwie. Na dnie przeważają żwiry i piaski budowlane, piaski szklarskie, iły, namuły i szlamy. Znajdują się również minerały ciężkie, jak cyrkon (srebrzysty, twardy metal) i rutyl (minerał, ruda tytanu). Pod dnem morskim występują złoża ropy naftowej, gazu ziemnego, soli kamiennej oraz soli potasowo-magnezowych.
Europa Bałtycka jest to termin określający obszar naszego kontynentu zajmowany przez kraje leżące w zlewisku Bałtyku.
Potencjał ludnościowy i ekonomiczny tych krajów przedstawiono w poniższej tabeli: