Wody Morza Bałtyckiego są w oceanografii często podawane jako przykład wód słonawych. Spowodowane jest to utrudnionym połączeniem z otwartymi wodami oceanicznymi oraz przewagą dopływu wód słodkich nad słonymi. Przeciwstawiane są one wodom Morza Śródziemnego, (które są głównym producentem soli dla Oceanu Atlantyckiego).

Woda oceaniczna podpływa w rejon Cieśnin Duńskich pod Skagen jako woda o nieco słabszym już zasoleniu (przeciętnie w warstwie powierzchniowej 29,6‰). Z Morza Bałtyckiego woda wypływa przez północne „wyloty”- Sound i Wielki Bełt o zasoleniu przeciętnie 14-16‰, zatem jest ona wymieszana z wodami Cieśnin, bowiem już przed wejściem w Cieśniny, na progach południowych Gedser i Drogden, podnosi swoje zasolenie z 8‰ do 10,5‰.
Morze Bałtyckie stanowi obszar rozcieńczania słonych wód Atlantyku i żaden z basenów bałtyckich nie przyczynia się do podniesienia zasolenia wód. Mamy tu do czynienia z dodatnim bilansem wodnym w klimacie umiarkowanym-wilgotnym na skutek nadwyżki dopływu rzecznego i opadów atmosferycznych.
Górna granica warstwy słonej (halokliny) wynosi w Bałtyku Południowym i Bałtyku Środkowym przeważnie 8‰, zalęgająca w kierunku wschodnim coraz niżej (w Basenie Bornholmskim na gleb. od 45 do 50 m, w Głębi Gdańskiej od 60 do 70 m, w Głębi Gotlandzkiej ok. 70 m). W Zatoce Botnickiej przyjmuje się za graniczną, izohalinę 5,75‰, a w Botniku Północnym 3,75‰.
Największy wlew wód oceanicznych liczył ok. 200 km³ wody o średnim zasoleniu 22‰. Wzrosło wówczas zasolenie w warstwie przydennej Basenu Bornholmskiego do 21,5‰, Głębi Gotlandzkiej 14,0‰. Oprócz tego wlewy powodują likwidowanie pustyń tlenowych gdyż natleniona, gęsta i ciężka woda atlantycka zajmuje miejsce starej pozbawionej tlenu wody bałtyckiej. Proces odbywa się wg schematu 1, 2 i 3.

Powierzchniowa warstwa wody charakteryzuje się małym zasoleniem - średnio ok. 7-8‰. Zasolenie wody rośnie wraz z głębokością Bałtyku. Podczas oddalania się od Cieśnin Duńskich zasolenie maleje i przedstawia się następująco:
w Cieśninach Duńskich (Kattegat) wynosi ok. 26 ‰ i wraz ze zwiększaniem się odległości od Atlantyku spada do ok. 9‰ (w miejscu gdzie Morze Bełtów łączy się z Bałtykiem Południowym);
w warstwie powierzchniowej Bałtyku Południowego izohaliny przyjmują wartości od ok. 9‰ do 7‰;
w Bałtyku Środkowym od 7‰ do ok.6‰, a przy wejściu do Zatoki Fińskiej zasolenie wynosi ok.5,5‰;
w Zatoce Ryskiej od ok. 5,5‰ do 4,5‰;w Zatoce Fińskiej od ok. 2,5‰ do 5‰;
w Botniku Południowym od ok. 5,7‰ do 3,2‰w Botniku Północnym 3‰- 3,5‰. Jest to najbardziej wysłodzony akwen Bałtyku. Rejon północnej strefy brzegowej posiada zasolenie poniżej 2‰.