Według podziału klimatycznego Köppena Bałtyk leży w obszarze dwóch typów klimatu: wilgotno – umiarkowanego z opadami we wszystkich porach roku i lesisto – śnieżnego o chłodno – wilgotnych zimach.

Pas klimatu wilgotno-umiarkowanego (typ Cf) obejmuje akweny Bałtyku Południowego, na południe i zachód od linii Olandia-Kaliningrad, a dalej Cieśniny Duńskie oraz otaczające wybrzeża Szwecji, Danii, Niemiec, Polski. Zaznacza się na wymienionym obszarze wpływ klimatu atlantyckiego dzięki przeważającym wiatrom oceanicznym, przenoszącym masy powietrza o temperaturze umiarkowanej ciepłej i dużej wilgotności.
W tym klimacie opady występują we wszystkich porach roku z maksimum w lecie, a minimum w zimie. Temperatury umiarkowanie ciepłe, bowiem w najzimniejszym miesiącu średnia nie wynosi więcej niż –3^oC, latem zaś jest stosunkowo chłodno, gdyż w lipcu jest kilkanaście stopni ciepła i maksymalnie nie więcej niż 22^oC.

W basenie Morza Bałtyckiego zaznacza się przejściowość klimatyczna. To przejście od klimatu morskiego do lądowego na obszarze basenu bałtyckiego jest jego najbardziej typową cechą w ogólnej charakterystyce geograficznego położenia tego zbiornika.
Wzrost amplitud dobowych temperatur powietrza występuje w miarę przesuwania się od brzegu morskiego w głąb lądu. Wilgotność powietrza jest największa zimą, najmniejsza zaś w maju. Zachmurzenie średnio jest dosyć duże i jego wielkość jest słabo zróżnicowana w ciągu roku. Przewagę wykazują wiatry z kierunków NW do SW.

Obszar klimatu typu Df, o wilgotnej i śnieżnej, a jednocześnie mroźnej zimie, rozciąga się nad obszarem Bałtyku położonym na północ i wschód od linii Olandia-Kaliningrad. W klimacie tym opady występują we wszystkich porach roku w postaci deszczu lub śniegu. Maksimum opadów pojawia się w sierpniu - wrześniu, natomiast minimum w marcu. Zima jest chłodna, o zwartej pokrywie śnieżnej, z najzimniejszym miesiącem średnio chłodniejszym od <3^oC, a z najcieplejszym miesiącem >10^oC. Zaznacza się również zmniejszenie wpływu klimatu morskiego, a zwiększenie ku wschodowi oddziaływania klimatu lądowego. Wyraźny jest wzrost w głąb lądu dobowych wahań temperatury i wzrost ku wschodowi rocznych wahań temperatury. Lato jest chłodniejsze na zachodzie a cieplejsze na wschodzie.

Położenie geograficzne Bałtyku w stosunku do stref klimatycznych i sąsiedztwo Oceanu Atlantyckiego decydują o jego klimacie. Z jednej strony obszar Bałtyku w lecie poddany jest częściowo oddziaływaniu zwrotnikowych mas powietrza, z drugiej zaś strony w zimie napływają często arktyczne i polarne masy powietrza. Front polarny występuje często pośrodku obszaru bałtyckiego. Wpływ atlantyckich mas powietrza w basenie Morza Bałtyckiego zaznacza się wyraźnie w postaci zwiększenia wilgotności powietrz i ocieplenia zimą a ochłodzenia latem.

TEMPERATURA POWIETRZA

Średni roczny przebieg temperatury powietrza wykazuje minimum w styczniu i lutym, a wyraźne maksimum w lipcu. Roczna amplituda jest dość wysoka 26,9^oC. Wynika ona z tego, ze w lutym średnia temperatura znajduje się tu poniżej –11^oC, a w lipcu wynosi ponad 15^oC. W okresie zimy niskie temperatury wzrastają ku wschodowi (o 2,5^oC). W tym samym kierunku dość znacznie wzrasta średnia amplituda temperatury (o 3^oC). Jednak roczna amplituda temperatury wzrasta nie tylko ku wschodowi, lecz również wzdłuż wybrzeży ku północy. Wraz ze wzrostem szerokości geograficznej rosną znacznie ujemne temperatury zimy, ale mała różnica zaznacza się w lecie w szczytowych punktach krzywej temperatury.

Średnia temperatura powietrza w styczniu. (wg F. Defanta, 1972)

Na powyższej mapie obserwujemy ostre przejście w zimie od wychłodzonych obszarów lądowych do kumulujących ciepło powierzchni wodnych w formie zagęszczenia izoterm stycznia w strefach brzegowych. Na Bałtyku Południowym najcieplejsza izoterma stycznia przedstawia temperaturę +1,5^oC. Niższe temperatury powietrza spotykamy na wyspach ok.–3^oC.



Średnia temperatura powietrza w lipcu. (wg F. Defanta, 1972)

W lipcu lądy są ciepłe, równinne wybrzeża wykazują temperatury 16 do 17^oC, nad morzem zaś jest chłodniej i przejście przez strefę brzegową jest wyraźne, chociaż słabiej termicznie zaznaczone aniżeli w zimie. Woda jest trochę chłodniejsza od powietrza (ok. 1 do 1,5^oC), i dlatego strumień ciepłego powietrza skierowany jest w dół (od powietrza do morza) i to właśnie tłumaczy obniżenia temperatury powietrza nad morzem.

OPADY

Średnia roczna ilość opadów na Bałtyku i w pasie przybrzeżnym utrzymuje się w granicach od 400 do 800 mm/rok. Stosunkowo wysoką ilość opadów otrzymują obszary lądowe otaczające Bałtyk. Od wybrzeży w kierunku morza maleje znacznie ilość opadów. Nad centralnymi akwenami Bałtyku oraz na wyspach ilość opadów zmniejsza się do 400 mm rocznie.



Średnia roczna suma opadów atmosferycznych. (wg F. Defanta, 1972)

Jeśli chodzi o rozkład opadów w ciągu roku, to najniższe ilości miesięczne notuje się od lutego do marca (20-40 mm), najwyższe zaś w sierpniu (80-100 mm). Od końca maja znacznie podnosi się ilość opadów w ciągu lata, jesienią obniża się dość szybko.
Średnia ilość dni z opadem, (co najmniej 0,1 mm na dobę) największa jest w grudniu-15-20 dni, najmniejsza zaś w maju-9-13 dni.

Według podziału klimatycznego Okołowicza i Martyn, Bałtyk leży w strefie klimatu umiarkowanego ciepłego typu morskiego i przejściowego oraz w strefie klimatu umiarkowanego chłodnego i typu przejściowego.